نیمۀ شعبان که می‌آید پُر از جان می‌شوم           شوق باعث می‌شود مانندِ باران می‌شوم
مانده‌ام شادی کنم یا ناله از هجران کـنم           بینِ این خوف و رجا بدجور حیران می‌شوم

دردمـنـدم دردمـنـدم دردمـنـدم دردمـنـد           با نگـاهِ مـهـدیِ موعـود درمان می‌شوم

در شـبِ مـیـلادِ مـنـجـیِ تـمـامِ کـائـنات           مـات و مبهـوتِ کلامُ الله قـرآن می‌شوم
کاش می‌شد سامرا باشم به دور از حاشیه           دور از شهرِ تولّد پُر ز هجران می‌شوم
جـشـن می‌گـیـرم به امیّـدِ نـگـاهِ فـاطمه
گاه می‌سـوزم در این اثـنـا ز آهِ فاطـمه
می‌روم ساکن شوم در محضرِ یک دلبری           می‌روم تبریک گویم بر امامِ عـسکری
از افق سر زد جمالِ فاطمی طلعت ز مهر           دلبری دارم پُر از الطاف و ذوقِ مادری
آخـرین حجّـت شده هـمـنامِ خـتـم الانبیا           در وجودش هست آثاری پُر از پیغمبری
ارثِ این آقاست قطعاً ذوالفـقارِ مرتضا           جلوه‌گر خواهد شد این سرور تماماً حیدری
حـامی مستـضعـفـان و عـزّتِ اهلِ وفـا           هر ز پا افـتاده‌ای را می‌کـند او یـاوری
جشن می‌گـیرم به امـیّد ظهـورِ حضرتش
تکیه کردم بر نگاه و بر وفا و غیرتش
زادۀ نرگـس جهـانی را گـلستان می‌کند           غنچۀ لب‌های دنیا را چه خندان می‌کند
با طلوعِ نورِ رویش ظلمت از عالم پرید           خالِ مشگین‌اش دو دنیا را چه چراغان می‌کند
گفـتنِ ذکرش ثواب است و یقـیناً نامِ او           قـلب‌های خـسته را لبـریزِ ایمان می‌کند
آمده فـرزندِ حـیدر آن کسی که با دمش           سفره‌های خالیِ هر شیعه پُر نان می‌کند
آخرش با یکِ طلـوعِ ناگهـانی جمعه‌ای           عالمی را غرق شادی و ثنا خوان می‌کند
با ظهورش زندگی را هدیه می‌بخشد به ما
می‌رود بعد از مدینه خسته جان تا کربلا
دردهـا را بـاز درمـان می‌دهـد بی‌ادّعـا           کارها را خـوب سامـان می‌دهد بی‌ادّعا
می‌رسد تندیسِ اخلاص و رهایی می‌دهد           تک تکِ افراد را جان می دهد بی‌ادّعا
می‌رسد یک روز با حال و هوای حیدری           حسّ و حالی را دو چندان می‌دهد بی‌ادّعا
کـیـنـه‌هـا را مـی‌زدایـد از دلِ اهـلِ ولا           لطفِ بی‌حـدّ و فـراوان می‌دهـد بی‌ادّعا
می‌کند احـیا همه دل مردگان را با نگاه           در حـقیـقت با نگه جان می‌دهد بی‌ادّعا
می‌رسد یک روز با الطافِ خاصِ داوری
می‌کـند دل‌های مـردم سـراسـر مـادری